Hepimiz cenneti yaşadık bir meleğin vücudunda, dünya, sınav,
kibir, nefret vs. bilmeden. Kimimiz dualarla geldi bu âleme, kimimiz
beddualarla; kimimiz ailesine cenneti getirdi, kimimiz cehennemi; kimimiz
zenginliğe açtı gözlerini, kimimiz yoksulluğa.
Garip değil mi sizce de? Anne karnında sudan vücut
buluyoruz, tüm canlılar gibi. Belli bir süre sonra dış dünyaya açılıyoruz. Bir
zaman kendi kendimize konuşuyoruz ( Şeker Portakalının sahibi Zeze gibi). O
zamanlarında hiç düşünen olmuş mudur acaba, dünyaya geliş amacını. Hiç yokken
bir anda var oluyorsun, hiç gitmeyecek sanıyorsun ama bir anda toprak oluyorsun. O kadar servet, o kadar eş dost, o kadar mazi, o kadar heves; hepsi
bir günde uğurluyor seni ebediyete. Seni sinir eden şeyler, nefretin, kinin ve
dahi her şeyin bırakıyor seni toprağın altına. Görüşmek üzere bile diyemiyorsun;
kiminin aciz kaldığı, kiminin sahibi sandığı, kiminin kahpe bildiği, kiminin
yandığı ve hepimizin geçtiği bu dünyaya.
Bizler hayatın çok zor olduğundan yakınır dururuz. Keşke
diye diye ömrümüzü tamamlarız; huzuru meyhanelerde arayanlarımız gibi, ahlar içinde
çırpınan kader mahkûmları gibi. Heveslerimizin bizi esir aldığı bu dünyanın
gelip geçiciliğini ancak ölüm meleğini görünce anlayacağız. Gerçek doğruları
ancak o zaman göreceğiz.
Şüphesiz ki herkesin zihin yapısı farklı oluyor. Basit bir
cümleyi, herkes farklı çevirir kendi zihnine. Bir kelime herkes için farklı
anlamlar taşır, bazı rakamlar gibi. Evet, farklılıklarımız zenginliklerimizdir.
Ama biz farklı olamıyoruz, korkuyoruz, korkutuluyoruz çünkü. Neyden mi? Sefaletten,
ölümden…
Hayatta her şeyi bir sıraya koymuşlar. Doğmak, büyümek, okumak, çalışmak, evlenmek,
ev ve araba almak, torun sevmek, emekli olmak ve köye yerleşmek. Belki de bu
sırayı bozmak korkutuyor ailelerimizi ve bizleri. Fikirlerimiz ne kadar farklı
olsa da hayatlarımız hep aynı olmuyor mu o zaman.
Zihinlerimiz bizim kalemiz ise irademiz benliğimizdir. Günümüz
dünyasında bu kaleye çok fazla seyyah, tüccar, bilgin vs. giriyor. Beraberinde
hoş sözler, güzel gözler, çok paralar, bin bir gece eğlenceler ve kimsenin farkına varamadığı ilimler getiriyorlar.
Benliğimize fark ettirmeden binlerce yılın verdiği ustalıkla zihnimizi kiralıyorlar
yok pahasına, nefsimizi dünyanın güzellikleriyle kandırarak. Kalemiz
fikriyatından, özünden, kurallarından kopuyor zamanla. Benliğimiz, kendinin belirlediğini
sandığı yasaların esnetilmesinden rahatsız olmamaya başlıyor, şehvet uğruna. O
şehvet ki, bazen zina, bazen kibir, bazen de kendini tanrı sanan firavun
kılığında, fink atıyor o muhkem kalenin burçlarında. İşte bu kadar kolaydır, o
kaleye hâkim olmak.
Nefisle mücadele edilmez, nefis terbiye edilir.
Hal böyle derin iken, insan sormaz mı kendine? Kendin bulmak
için ne eylemeli insan? Kendini nerede aramalı insan? Kendini, kimlerle tanış
etmeli insan? Kendine kimleri dost, kimleri düşman eylemeli insan? Her güzel
göze, her hoş söze nasıl kalkan germeli insan? Kendisini övenlere, beni övüp
belimi kırmayın nasıl demeli insan? Kusurlarımı, kalbimi kırmadan bana söyleyin
diye nasıl demeli insanlara, insan? Uğradığı iftirayı, nasıl Allah tarafından hediye
olarak görmeli insan?
Derinlere dalmak tehlikelidir, boğulursun diye ikaz ederler
bizleri. Söyleyenler, bilmezler mi? İmkânın sınırlarını tanıyabilmek için imkânsızı
denemek gerekir. Derinleri tanımanın imkânı ne zor ne de kolaymış. Tüm sır
bendeymiş, benliğimizdeymiş. Tüm sır görebilmekte, duyabilmekte,
hissedebilmekteymiş.
Gelin derinlere talip olalım, gelin imkânsızlıklara talip
olalım, gelin gerçek olana, Âli olana talip olalım.
Volkan Yıldırım
